ดีใจ...ตาย

ตามประสาโลก...
อาจไม่ใช่เรื่องน่าดีใจ หรือชื่นชมยินดี
เมื่อมีใครสักคนที่เรารักหรือรู้จัก...จากไป

ช่วงอาทิตย์ที่แล้ว…
น้องแนน เยาวชน (ที่เราก็ไม่แน่ใจว่ารู้จักหรือไม่รู้จัก) ในมิสซัง
ได้กลับไปสู่อ้อมกอดของพระบิดาบนสวรรค์...
คุณพ่อหลายองค์ที่นี่ พูดถึงน้องแนนอย่างชื่นชมว่า...
น้องเค้าได้เป็นพยานและแบบอย่างของผู้มีความเชื่อจริงจริง
เพราะในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต แม้ว่าจะป่วยเป็นโรคร้ายที่ไม่มีทางหายขาด
แต่... น้องก็ได้ยอมรับและมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยสายตาแห่งความเชื่อ
แถมยังได้ให้กำลังใจกับผู้ที่อยู่ใกล้ชิดด้วย ว่าต้องวางใจในน้ำพระทัยของพระเจ้า

บ่อยบ่อยในชีวิตที่คิดว่า... ถ้าวันนึงเราต้องตายจากไป
จะมีกี่คนกันนะที่ร้องไห้ให้เรา หรือว่า จะมีแต่คนที่ดีใจที่เราตายไป

แต่เมื่อเห็นชีวิตของน้องแนนแล้ว
เริ่มรู้สึกว่า...อยากให้มีคนดีใจในงานศพของเราบ้างเหมือนกัน
ไม่ใช่เพราะว่า.. “(ไอ้นี่)ตายซะได้ก็ดี” นะ
แต่เพราะดีใจที่ว่า...
“คนคนนี้เป็นคนที่ได้ดำเนินชีวิต
เป็นแบบอย่างและเป็นพยานถึงพระเจ้า
ที่เขาเชื่อถึงอย่างดีจริงจริง”

ปล. ขอบคุณแนน แม้ไม่แน่ใจว่า เรารู้จักกันหรือเปล่า?
แต่ชีวิตของแนนได้ให้อะไรกับคนที่ไม่รู้จักอย่างบราเดอร์
เชื่อว่าแนนคงอยู่กับพระบนสวรรค์แล้ว วอนขอพระองค์
เผื่อบราเดอร์บ้างนะ แล้วบราเดอร์ก็จะภาวนาให้เหมือนกัน

เรื่องหนักหนัก

ช่วงนี้มีสองสามเรื่องที่ต้องคิดหนักๆ
เรื่องแรก... เรื่องเรียน
เรื่องที่สอง... เรื่องรัก
แปลกไหม? เป็นบราเดอร์แล้วพูดอย่างนี้

เรื่องเรียน ก็เรื่องสารนิพนธ์
และก็งานอื่นๆ อีกเล็กน้อยที่จะต้องทำ
แล้วก็ต้องเตรียมตัวสอบด้วย

ส่วนอีกเรื่อง ก็เรื่องรัก
ช่วงปีหน้ามีภารกิจ...
ที่จะต้องออกไปฝึกชีวิตการเป็นอภิบาล
คิดไว้บ้าง แต่ก็ยังไม่ตัดสินใจว่าจจะออกไปฝึกอะไรดี

อีกเรื่องที่ต้องคิดหนักๆ ก็เรื่องความรัก

ทั้งๆที่ก็คิดว่า... เราได้ตัดสินใจทางเดินของชีวิตไปแล้ว
แต่ ณ เวลานี้ คำถามของพ่อชายมันย้อนกลับมา
"จะนอนคนเดียวอีก 50 ปีข้างหน้าได้ไหม?"
คำถามสั้นๆที่เต็มไปด้วยประเด็นให้ขบคิด
เราในอีก 50ปีข้างหน้า จะเป็นอย่างไร
อยู่ที่ไหน? และกำลังทำอะไรอยู่นะ ชักอยากรู้แล้วสิ

คิดไปคิดมา ก็ได้คำตอบกับตัวเองว่า
"ไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย เพราะเรายังมีพระองค์
แถมยังมีผู้คนรอบกาย ที่จะต้องรัก รัก รัก แล้วก็รัก
พร้อมทั้งต้องรับใช้เขาในสิ่งที่เราได้เลือกที่จะเป็น
ไม่เหงาสักหน่อยนี่น่า เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

เรื่องรักจบไป แต่เรื่องเรียนยังคิดไม่ตก
จะทำไงดี คงมีวิธีเดียว คือ เลิกคิดแล้วก็ลงมือทำสินะ
เฮ้อ!!! น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะ

ปล. เขียนจากอารมณ์เหงาๆของชีวิต
ตอนนี้พอเข้าใจแล้วว่า...
ทำไมคุณแม่เทเรซาถึงได้น้อยใจพระเจ้า
ก็เนอะเรายังเป็นมนุษย์ที่มีความรู้สึกนี่น่า
ถึงจะบ่นก็เหอะ เราก็ยังรักพระองค์อยู่ดี

the Happiest Loser~*

ปีนี้ได้เข้าชิงบาสสองหน เมื่อวานนี้เป็นหนที่สอง
และเป็นหนที่สองที่เราเป็นพระรองไม่ใช่พระเอก
หนแรกที่บ้านเณรกับน้องปีหนึ่ง หนนี้กับสีเขียว

เมื่อวานนี้ เรานำก่อน แต่เราแพ้
สกอร์น้อยมากๆ 40 นาที
26-27 แต้ม เราทำ 11 แต้ม
แต่ก็ไม่ดีพอสำหรับเกมส์อัจฉริยะข้ามคืน (เอ๊ะ สงสัยจะไม่เกี่ยว)

แต่ทั้งๆที่แพ้กลับรู้สึกอิ่มใจอย่าบอกไม่ถูก
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
อาจจะเป็นเพราะ...
ขาเดินกลับมาจากสนาม
มีหลายคนที่ได้ให้กำลังใจ
แถมยังชมว่าเราเล่นได้ดี เล่นได้เก่ง
แอบดีใจ แถมลืมตัวไปพักนึง นึกว่าชนะ...
แอบคิดนิดนึงว่า... ชัยชนะที่พระเยซูเจ้าได้รับเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ
ชัยชนะต่อการยอมรับต่อทุกๆกิจการที่เกิดขึ้นในชีวิตของพระองค์

ขอบคุณพระองค์ที่ได้สอนให้รู้ว่า การเป็นคนแพ้ก็มีความสุขได้เหมือนกัน
ขอบคุณใครสักคนสำหรับกำลังใจที่ให้ส่งให้มาเมื่อวานเรามีเกมส์ที่ยิ่งใหญ่จริงๆ
ขอบคุณเพื่อนๆสีฟ้า น้องๆสีแดง+สีเหลืองและคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้ออย่างสีเขียว
ขอบคุณเกมส์ที่ทำให้มีเกมส์ที่ยิ่งใหญ่ก่อนจบชีวิตนักศึกษาชั้นปรัชญา

ขอบคุณจริงจริง...