~คำแม่ พูดไม่เยอะ~

อาทิตย์ที่แล้ว
มีเหตุให้ต้องไปพบผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง
แต่เนื่องจากรู้ล่วงหน้าก่อนแล้ว
ว่าจะติดภารกิจในวันที่นัด
จึงเดินทางเพื่อไปพบก่อน
และถามถึงความเป็นไปได้
ที่จะขอเลื่อนประชุม

แต่ท่านผู้ใหญ่ท่านนั้น
ก็หนักแน่นมากว่าไม่ให้เลื่อน
และจะต้องยกเลิกงานที่รับอยู่ก่อนแล้ว
(ไม่ลงในรายละเอียดละกันนะ)
เอาเป็นว่าที่สุดแล้ว ก็ตกลงได้ว่า
ไม่ต้องยกเลิกงาน แต่เลื่อนวันประชุม
ไปเป็นวันถัดไป ตอนสิบโมง

จากที่ที่บ้านเราไป
กับที่จะต้องไปพบ
ก็นับว่าไกลโข่อยู่

วันนัดเราก็ออกแต่เช้า
เพราะกลัวรถจะติด
แล้วก็จะไปช้ากว่านัด

พอไปถึงปั๊บ คุยได้ประมาณสองนาที
จบข่าว เพราะท่านจำประเด็นที่จะคุยด้วยไม่ได้
ทั้งทั้งที่วันนั้น(วันที่เราไปขอเลื่อนนัดอะ)
ก็ว่าเราเป็นวักเป็นเวรว่า ไม่เป็นผู้ใหญ่
ไม่รับผิดชอบนู่นนี่ เพราะต้องมีหลายเรื่องที่ต้องตัดสินใจ
ที่ต้องลงความเห็นร่วมกัน ทำไมไม่ให้ความสำคัญ
พอเอาเข้าจริงกลับไม่พูดเรื่องที่พูดถึงเลย

งานที่เรารับ ก้อรับก่อนที่ท่านจะนัด
นัดกันก่อนเป็นเดือน ไปเลื่อนนัด เราก็ไปด้วยตัวเอง
คิดเหมือนกันนะว่า คงจะได้ผลสรุปกับการประชุม
แต่ก้อไม่ได้อะไรเลย แค่พูดกับเราแค่สองนาที
แค่นั้นจริงจริง เดินทางไปกลับใช้เวลาเกือบ 6 ชม.

วันนั้นหงุดหงิดใจมาก ว่าเป็นผู้ใหญ่ได้อย่างไรวะ
คนแบบนี้ เป็นผู้ใหญ่ได้อย่างไงวะ ไม่เข้าใจ

กลับมาบ้าน เจอแม่ บ่นให้แม่ฟัง
แม่ฟังจนจบ ตอบกลับประโยคเดียว
"เค้ารักมรึงมาก คงอยากเจอมรึง
ให้หายคิดถึง ไปคิดอะไรมาก"
วันนี้แอบงอนแม่นิดนิด แม่ไม่เข้าใจลูก

อาทิตย์ผ่านไป
วันนี้อาบน้ำประโยคที่แม่บอก
ดันแว่บเข้ามาในหัว
อาจจะจริง ที่แม่เป็นคนมองโลกในแง่ดี
แต่ทำไม กรูไม่ได้เชื้อการมองโลกนี้มาจากแม่เลยวะ

ขอบคุณแม่ที่ทำให้ได้สติ แม้จะช้าไปเป็นอาทิตย์ก็ตาม