ดีใจ...ตาย

ตามประสาโลก...
อาจไม่ใช่เรื่องน่าดีใจ หรือชื่นชมยินดี
เมื่อมีใครสักคนที่เรารักหรือรู้จัก...จากไป

ช่วงอาทิตย์ที่แล้ว…
น้องแนน เยาวชน (ที่เราก็ไม่แน่ใจว่ารู้จักหรือไม่รู้จัก) ในมิสซัง
ได้กลับไปสู่อ้อมกอดของพระบิดาบนสวรรค์...
คุณพ่อหลายองค์ที่นี่ พูดถึงน้องแนนอย่างชื่นชมว่า...
น้องเค้าได้เป็นพยานและแบบอย่างของผู้มีความเชื่อจริงจริง
เพราะในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต แม้ว่าจะป่วยเป็นโรคร้ายที่ไม่มีทางหายขาด
แต่... น้องก็ได้ยอมรับและมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยสายตาแห่งความเชื่อ
แถมยังได้ให้กำลังใจกับผู้ที่อยู่ใกล้ชิดด้วย ว่าต้องวางใจในน้ำพระทัยของพระเจ้า

บ่อยบ่อยในชีวิตที่คิดว่า... ถ้าวันนึงเราต้องตายจากไป
จะมีกี่คนกันนะที่ร้องไห้ให้เรา หรือว่า จะมีแต่คนที่ดีใจที่เราตายไป

แต่เมื่อเห็นชีวิตของน้องแนนแล้ว
เริ่มรู้สึกว่า...อยากให้มีคนดีใจในงานศพของเราบ้างเหมือนกัน
ไม่ใช่เพราะว่า.. “(ไอ้นี่)ตายซะได้ก็ดี” นะ
แต่เพราะดีใจที่ว่า...
“คนคนนี้เป็นคนที่ได้ดำเนินชีวิต
เป็นแบบอย่างและเป็นพยานถึงพระเจ้า
ที่เขาเชื่อถึงอย่างดีจริงจริง”

ปล. ขอบคุณแนน แม้ไม่แน่ใจว่า เรารู้จักกันหรือเปล่า?
แต่ชีวิตของแนนได้ให้อะไรกับคนที่ไม่รู้จักอย่างบราเดอร์
เชื่อว่าแนนคงอยู่กับพระบนสวรรค์แล้ว วอนขอพระองค์
เผื่อบราเดอร์บ้างนะ แล้วบราเดอร์ก็จะภาวนาให้เหมือนกัน