~ไม่เคยลืม~

วันก่อนนู้น...
ไปเดินตลาดแถวแถวนี้
บังเอิญว่า ไปเจอน้องคนหนึ่ง
แว่บแรกที่หันไปเห็นจะจะ
มั่นใจทันทีเลยว่า "กูรู้จัก"

แต่หลังจากที่คิดได้ว่า รู้จักแล้ว...
คำถามที่ตามมาคือ ใครวะ???

ช่วงนี้เป็นอย่างนี้ประจำ ประจำจริงจริง
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า...
ทำไม!จำได้ว่ารู้จัก
แต่กลับจำไม่ได้ว่า...เป็นใคร?

ใครที่เคยอยู่ในช่วงเวลาแบบนั้นคงเข้าใจอาการนี้ดี

จะทำเป็นไม่เห็นก็ไม่ได้
แต่...ถ้าจะบอกว่าจำไม่ได้
น้องเค้าเสียความรู้สึกน่าดู

"..เด้อจำหนูได้ป่ะ???"
"(นึกอยู่นานมาก)........ ใช่ไหม เด้อจำได้น่า"
"โอ้โฮ อุตส่าห์จำหนูได้ นึกว่าเด้อจะจำหนูไม่ได้แล้วหละ"
"ไม่ใช่ว่าอุตส่าห์จำได้นะ แต่เพราะไม่เคยจะลืมต่างหาก"
"โอ้โห...เด้อ เน่ามากมากอะ 5555+"
แอบดีใจเหมือนกัน ที่วันนั้นทักน้องคนนั้นไม่ผิด
ไม่ได้จำว่าได้คุยอะไรกันต่ออีกบ้าง
จำได้แต่ว่า น้องเค้ารู้สึกดีมากมากที่เราไม่ลืมเค้า

มานั่งนึกถึงตัวเองเหมือนกัน
ถ้าใครสักคนที่เราคิดว่ารู้จักดี หรือว่าเค้ารู้จักเราดี
เกิดจำเราไม่ได้ขึ้นมาบ้างในบางเวลา
ถึงตอนนั้น... เราจะรู้สึกอย่างไร???

ทำให้ได้ตั้งใจกับตัวเองว่า...
ต่อไปนี้ จะไปหาmemoryดีดีสักสี่จิ๊กกะไบต์มาใส่หัว (ไม่ใช่!!)
จะได้ไม่ทำให้ลืมว่าเคยรู้จักใครบ้าง
ไม่ทำให้ลืมว่าเค้ามีชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไร?

เพราะว่า...
พระเจ้าเองพระองค์ก็คง...ไม่ใช่แค่จำเราได้
แต่...พระองค์ไม่เคยจะลืมเราต่างหาก

ดังนั้น...
ในฐานะผู้เจริญรอยตามพระองค์ ก็เหมาะสมอย่างยิ่ง
ที่จะต้องเรียนรู้ที่จะใส่ทุกคนเข้าไปในใจของเราให้มากที่สุด
เพราะว่า จะได้ไม่มีใครตกหล่นไปจากบัญชี "ไม่เคยลืม" ของเรา