intensive relationship

ตอนนี้...
เรียนภาษาอังกฤษแบบเข้มข้น
เรียนอยู่ศูนย์ภาษา พักอยู่บ้านสวน
เข้าสวดและร่วมมิสซาที่บ้านเณร

Course ที่เรียนกัน เป็นแบบ intensive จริงจริง
เรียนกันห้าคน กับอาจารย์ห้าคน ในห้องใหญ่ใหญ่
วันวันต้องอยู่กับภาษาอังกฤษอย่างน้อยหกชั่วโมง
เหนื่อยหน่อยแต่ก็สนุกดี กับประสบการณ์ใหม่นี้
ทำให้รู้สึกว่าตัวเราเอง ยังโง่ได้อีก ยังเรียนรู้ได้อีก

วันนี้ มีรุ่นพี่คนหนึ่งที่รู้จักกันจะชวนไปทานข้าว
บอกเค้าว่า "พี่จะเลี้ยงไหวหรือเปล่า?"
พี่เค้าว่า "แค่น้องพี่คนเดียว ทำไมพี่จะเลี้ยงไม่ไหว"

เราก็เลยตอบไปแบบที่อยากให้พี่เค้าคิดต่อ กวนกวนตามสไตล์เรา
"แต่ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะ เพราะว่าผม..."
"บ้าหนะ แกอย่าบอกนะว่าแกออกแล้ว" น้ำเสียงพี่เค้าดูตกใจน่าดู
เห็นหน้าพี่เค้าแล้ว ก็ต้องตอบแบบยิ้มยิ้มว่า "ยังไม่ออกพี่..."
สีหน้าพี่ดูดีขึ้น "แล้ว...ทำไมไม่ได้อยู่คนเดียวอะแก"
"อ้าว.. ก็ผมอยู่กับเพื่อนอีกตั้งห้าคน ถ้าจะเลี้ยงผมก็ต้องเลี้ยงเพื่อนด้วยดิ"
ทันใดแกก็ถึงบางอ้อ "อ๋อฉันรู้แล้ว... กวนจริงจริงนะแกเนี๊ยะ"
สรุปที่สุด ก็ไม่ได้ไป เพราะว่าเวลาว่างยังไม่ตรงกัน
(อยากบอกพี่ว่า ไม่เป็นไรโอกาสอื่นยังมี)

อันที่จริง ตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่คนเดียวจริงจริง (แม้ว่าจะต้องนอนคนเดียว)
แต่อยู่กับเพื่อนสนิทกลุ่มนี้ (บราเดอร์เณรใหญ่กรุงเทพฯปีอภิบาลปีนี้)
จะว่าไปแล้วเราก็อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่มอสี่ ที่บ้านเณรเล็ก
ผูกพันกันมาก็ร่วมร่วมสิบกว่าปีแล้วหละ

แต่รอบนี้ เป็นการใช้ชีวิตที่แตกต่างกันไป
เพราะว่าเราต้องอยู่ร่วมกัน และก็มีกันอยู่แค่ห้าคนจริงจริง
แม้ว่าจะมีการได้พบปะผู้คนอยู่เรื่อยเรื่อย
แต่เวลาส่วนใหญ่
ก็ยังคงเป็นเวลาที่เราใช้อยู่ด้วยกันอยู่ดี
รู้สึกลึกลึกว่า เราใกล้ชิดกันในความสัมพันธ์กันมากขึ้น
ทั้งทั้งที่ก็มากอยู่แล้ว เราเรียนรู้กันมากขึ้น
นี่คือสาเหตุที่ไม่ได้บอกพี่เค้าไปว่า ไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้ว
ตอนนั้น... บอกไปอาจจะดูกวนกวน แต่ก็รู้สึกอย่างนั้นจริงจริง
(ยังไงก็ตามถือโอกาสบอกตอนนี้เลยละกัน)

และเมื่อลองนึกทบทวนดู
พระเยซูกับศิษย์ของพระองค์ อยู่ด้วยกันแค่สามปี
แต่ความสัมพันธ์กับหยั่งลึกและผูกพันมากมาย
ถึงขนาดยอมตายแทนกันได้
ทำให้เกิดคำถามกับตัวเองว่า...
"สิบกว่าปีแล้วนะ กล้าตายแทนมันได้ยังว่ะ"

ขอบคุณพระเจ้าที่จัดเตรียมแผนการณ์นี้สำหรับเรา
ขอบคุณเพื่อนเอท เพื่อนมะ เพื่อนเอ้ และเพื่อนแมกซ์
ตั้งใจแล้วว่า อีกครึ่งเดือนที่เหลืออยู่ยังไม่สายไป
ที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันดีดี เขียนเสร็จรู้สึกอุ่นอุ่นที่เบ้าตายังไงไม่รู้
ขอบคุณอีกครั้งหนึ่งจากจริงใจ จากใจจริง กับคำว่า "เพื่อน" ที่มีให้กัน

ปล. ใครพลาดที่จะบอกเพื่อนไป
หรือเคยมีประสบการณ์ก็แชร์กันมาได้นะ
อยากฟังการแบ่งปันจากทุกคนนะ
อย่าลืม! ลงลึกในความสัมพันธ์กับเพื่อนด้วยนะ