วันก่อนมีเพื่อนถามว่า “ชอบกินอะไร?”
เราตอบว่า “ข้าวไข่เจียว”
มันก็บอกว่า “ตอบดีดีดิวะ ชอบกินอะไร? ถามจริงๆนะโว้ย”
เราก็ยืนยันคำตอบเดิม “ข้าวไข่เจียว”
มันก็ถามย้ำอีกทีว่า “ชอบจริงๆเหรอ งั้นทำไม ถึงชอบกินข้าวไข่เจียววะ”
คิดอยู่ในใจ เอ๊ะ อะไรของแก แต่ก็ตอบมันไป “อืมม์... ชอบจริงๆ”
“ทำไม ชอบกินข้าวไข่เจียววะ” มันทำย้ำอีกรอบ
จำว่าตอบมันไปว่า “ก็ชอบ ก็แค่นั้น ไม่มีเหตุผลอะไรหรอก”
“เอาจริงๆดิวะ ทำไมชอบอะ” มันทำหน้าอยากรู้มากๆ
ผมคิดในใจว่าอะไรคือเหตุผลที่ชอบ??
แต่คำตอบก็มีคำตอบเดียวว่า “ชอบเพราะชอบ”
แล้วเพื่อนมันก็ถามแบบเดิมอยู่สามสี่รอบ เราก็ตอบมันไปแบบเดิม
แล้วอยู่ดีดีมันก็ว่าเราขึ้นมาเฉยๆ “เอ็งชอบอะไรไม่มีเหตุผลให้ชอบได้ไงวะ”
คิดจะตอบมันไป แต่กลัวจะไปต่อความยาวสาวความยืดอีก เราก็เลยเฉยๆไป
ความในใจคิดจะตอบมันคือว่า...
จำเป็นต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ ในการที่จะรักหรือจะชอบอะไรสักอย่าง
เหตุผลที่มี มันเกิดจากการตั้งเงื่อนไขที่เราตั้งขึ้นไม่ใช่หรือ???
แล้วรักที่มีเหตุผล ก็เป็นรักที่มีเงื่อนไขไม่ใช่หรือ???
ถ้าจะรักเพราะมีเหตุผล แล้วรักนั้นจะเป็นรักที่บริสุทธิ์จริงๆเหรอ
ความรักอย่างมีเงื่อนไข เป็นรักที่อิสระหรือเปล่า???
ถ้าวันหนึ่ง ไม่มีเหตุผล หรือหมดเงื่อนไข ก็ไม่รักกันแล้วหรือ???
คนอื่นจะยังไงไม่รู้
แต่สำหรับผมคิดว่า...
น่าจะปล่อยให้หัวใจมันได้ทำหน้าที่ของมันบ้าง
แบบที่ไม่ต้องมีปัญญาเข้ามาบังคับกันดีกว่า
และสูงไปกว่านั้น ผมเชื่อว่า
ความรักแบบที่พระรักเราไม่เคยมีเหตุผลหรอกครับ
เพราะพระรักเราอย่างที่เราเป็น
และรักในแบบที่เป็นตัวเรา ในแบบเฉพาะของเราแต่ละคน
เพราะเราคือเรา และเราคือผู้ที่พระองค์ทรงรักอย่างปราศจากเหตุผลจริงๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น